मजदुर र गरीबका सपना चपाइरहेको यो समय

ढकढक । ढोका ढकढकायो । हृया बेला न कुबेला को होला । कोल्टें फेरें । नसुनें झैं गरें ।

ढोका खोल् न म हो के, अनौठो आवाज सुनियो ।

यो आवाज त मैले अहिलेसम्म सुनेकै थिइनँ । को हो ? भित्रबाट चिच्याएँ ।

‘म तिमीहरुले नै निम्ता गरेर आएको पाहुना हुँ, तिमीहरुलाई लैजान आको’ ऊ खित्का छाड्यो ।

कहाँ लैजाने ? म झस्किएँ ।

‘एकछिन बातचित मार्छु । घरमा आएको पाहुनालाई भित्र डाक्दैनौं।’ उ थोरै विनम्र भयो ।

यो बेला अरुको घर आउनु राम्रो होइन । म जान्नँ, तिमी पनि भित्र नआउ । कोरोनासँग डर लाग्छ । खासमा मर्नदेखि डराउँछ मान्छे । हर कोही डराउँछ । म पनि डराएँ ।
सरकारले पनि घरमा नबोलाउनु, नजानु भनेको छ । उसलाई थमथम्याउने कोसिस गरें ।

सरकार पनि छ र तिम्रो देशमा ?, ऊ खित्का छोडेर हाँस्यो ।

छ नि मेरो देश छ । सरकार छ । र त म छु । सरकारप्रति गर्व गरें ।

खै सरकार ? जनताको आँगनमा आइपुग्यो ? कि चुल्होमा बल्यो सरकार ? सरकारको वरिपरि हुनेले देख्नु स्वभाविकै हो । ल ढोका खोल सँगै हाँसौं । सरकारको स्वभाव तिमीमा पनि रहेछ । हँसाउँदा रहेछौं, उसले ब्यंग्य हान्यो ।

जस्तोसुकै दु:खमा पनि हाँस्न जानेका छौं । सरकार र नेताले रुन दिँदैनन् । हँसाइरहन्छन् नि भनेर घरक्क दैलो खोलें ।

रातो लतपतिएको अनुहार । दाँत पनि रातै । हातमा छन् ग्लब्स् तर रातै । निधार हुने ठाउँमा नाक । तालुका केही तलमाथि दुई आँखा छन् । लामो कपाल बाटेर कम्मरमा बाँधेको छ । तल फाटेको पाइन्ट र चप्पल लगाएर माथि टिलिक्कको कोट लगाएको । लाल तर यति कुरुप रुप मैले कहिल्यै देखेको थिइनँ ।

आबुई को हौ तिमी । कस्तो डरलाग्दो रुप ?, सोधें ।

लेउ हात मिलाम्, उसले कुराकानी अगाडि बढायो । मेरो नाम संकट हो । भयानक मान्थें आफैंलाई । तर, यहाँ सामान्य मानियो । संकटको ठीक ठाउँमा आँखा हुँदैन । तर, आखाँ हुनेहरुले नै मलाई देखेनन्र । निम्ता त गरिहाल्यौ म तिम्रो सिकार गर्न चाहान्छु ।

उसलै फेरि थप्यो, ‘म भरसक मान्छेको जीवनलाई निल्न चाहन्छु । शरीरका अंगहरु छानिछानि पालैपालै चपाएर निल्न । मन परेको अंग खाँदै जान्छु । नत्र थला पार्छु । के म कुर्चिमा आराम गर्न सक्छु ।’

हृवाइ नट प्लिज बस न । म डरले कापें । फेरि पनि हाँसें र ठट्टा मिसाइदिएँ, मेरो कुन अंग खान्छौ त खायौ भने ।

म प्राय मान्छेको सुरुमा हात खान्छु । त्यसपछि मुटु, गिदी…. ।

‘मेरो हातले अझै धेरै काम गर्नु छ । म मजदुर हुँ । धेरैका लागि काम लाग्ने हात हुन्, यी । उसकासामु अनुनय गरें ।

‘दुख र संकटमा सबैभन्दा पहिले काटिने भनेकै मजदुरको हात हो,’ तितो बोल्यो । ‘तै पनि दु:खमा नउठ्ने हात के काम ? मान्छे छान्न नसक्ने नि हात हुन्छ ? भुइँमान्छेका साथी नबन्ने यो हात के काम ? संकट नछेक्ने हात के काम ? संकटमा मुठी उठान नसक्ने हात नमस्कार गर्न मात्रै ? यी हातहरुले काम गरिदिएको भए, म आउनै पर्ने थिएन । गिदी निचोरेर खान्छु । खासमा तिमीहरुको टोउकोमा गिदी छ तर गिदीमा हुनुपर्ने चिज छैन । खुट्टा छ, राम्ररी टेक्दैन । पैताला छ, बाटोमा हिँड्दैन । मुख छ, सम्हाल्न सक्दैनौं । आँखा छ, देख्दैनौं । मुटु छ, न भाव छ न मौकामा हिम्मत देखाउँछौ ।’ मेरो मासु खान उसले कन्भिस गर्दै छ ।

‘दुखलाई निम्ता दिनेहरुलाई भन । हामी मजदुरलाई भनेर के फाइदा ? म एउटाको ज्यानले तिमीलाई के हुन्छ ? तिमीलाई सधैं निम्ता दिनेहरुलाई भन,’ उम्काउने कोसिस गरें ।

‘मजदुरका हात काटिएपछि त्यो देशको ज्यान त्यसै सुक्छ,’ उसले अरु डर देखायो । उसले सरकार चलाइरहेकाहरुसँग भेटवार्ता गरेर आएको बतायो । उनीहरुले नै निम्ता गरेका हुन्, खासमा । उनीहरुलाई बिगार्ने तिमीहरु नै हौ । त्यहाँ पठाउने तिमीहरु नै हौं । नराम्रोलाई नराम्रो भनेर पाठ सिकाउँदैनौं । तिमीहरुको पार्टी हुँदैन, गुट हुन्छ । व्यक्तिअनुसारका फरक फरक नेता हुन्छ । सरकार हुन्छ, खबरदारी गर्ने तागत हुँदैन । ढाकछोप गर्छौ । भ्रष्टाचार गर्छन्, बोल्दैनौं । काण्ड मञ्चाउँछन्, देख्दैनौ । जनताको रगत पसिनासँग खेल्छन्, चुप बस्छौ । स्वार्थमा नबोल्ने मुख भजन गाउनमात्रै हो ?

ऊ अझै रोकिँदैन ।

नराम्रोलाई नराम्रो भन्न नसकेर पार्टी र सरकारको इजार समाएर बस्ने जनतालाई भन । हामीलाई फेरि उनीहरुले नै यहाँ पठाउँछन्, भन्छन् शासकहरु । तिमीहरुको दिमाग छैन । दिमाग छ, दिमागमा विवेकको बिर्को लागेको छ । उसले अनुहार रातो पार्‍यो, मेरो डरले कालो निलो ।

जोडले हान्यो र मेरो कञ्चटबाट एउटा मासुको चौटो फुत्त उछिट्टीयो । मुस्कुरायो र चपायो, किचिकिचि ।

झसंग ब्युँझिएँ । कञ्चट छामे, ठिकै छ । निधार छामें, पसिनाले लछप्पै छ । सुरुमा यो संकटले खान्छु भनेको हात जस्ताको तस्तै छ ।

समाचार हेरें । यो माहामारीमा सरकार जोडघटाउमै छ । मजदुरको चुलो बलेको छैन । गरिब भोकको चित्कार सुसुल्दै छ । शासक बेमौसमी बाँसुरी बजाइरहेको छ ।

कुर्चिको खेलमा खेलरिहेकै छन् । जनता संकटले थिलोथिलो छन् । हो, मजदुर गरिबको ज्यान खान देशमा संकट आइरहेकै रहेछ ।

खासमा अघि चपाइरहेको कुरा र आवाज थियो नि ? खासमा त्यो त हाम्रो सपना रहेछ, जो चपाइरहेछ यो समयले । चपाएको त मजदुर र गरिबहरुको भरोसा रहेछ । चपाएको त जनताप्रतिको संवेदना र विवेक रहेछ, शासकले ।

source https://www.onlinekhabar.com/2020/05/859893